Met de Peergroup heb ik een wat ongelukkige meteorologische relatie. Onweer en afgelasting, regen en meestal niet weinig! Ik haat capes en poncho's (behalve bij De drie musketiers), maar Sjoerd Wagenaar c.s. heeft me die leren dragen. Deert het? Neu! Ook gisteren niet, aan de Zwarte Weg in Stadskanaal.
Het beklimmen van de tribune wordt wat lastiger voor de ouder wordende man. Henry J. Alles, artistiek leider, waarschuwde er nog voor. Maar ik ben natuurlijk koppig genoeg om mijn handen niet uit de regencape te steken.
En dan begint het geschiet. De omgelegde desperado's en pistolleros heb ik niet geteld. Ze zakten ineen als zacht gekookte spaghetti die je als marionetjes boven bij de punt vasthoudt en dan loslaat boven je bord. Wie telt er nou nog spaghetti wanneer de saus er eenmaal overheen zit?
Het verhaal is vanzelfsprekend meer dan bekend. Net als het tempo waarin het verhaal verteld wordt. Alleen: in het veen sieren de colt-gordels de heupen van de drie schietgrage vrouwen en wordt de snert kokend man stevig bij de billen genomen. Charles Bronson met zijn mondharmonica (Wantin Li met fluit) mis je dan niet, net zo min als Henry Fonda (hij kan niet op tegen het blond van Guus Boswijk). Ik ben alleen vergeten voor welke man Sanne Verkaaik opdraaide. Maar dat deert niet. Ze rolde met zoveel drift en plezier bij ons voren langs dat ik mezelf dat hiaat in mijn herinnering graag vergeef. Claudia Cardinale (Boudewijn Koops) mis je dan helaas wel weer, maar vrouwen denken daar misschien anders over. De paarden kwamen uit de stal van Monty Pyton en stonden symbool voor de vrolijkheid waarmee dit eigenlijk trieste verhaal verteld werd.
Floris van Delft (regie) gebruikte de wijdsheid van het speelveld ten volle waardoor je bleef raden en gissen en turen en gefascineerd kijken ondanks het geguts van boven. Kortom: een aangename avond in het veen, niet verkouden geworden en mijn broeken zijn weer droog.
Voor de volgende voorstelling van de PEERgrouP zoek ik toch nog maar eens mijn heil bij de Onze Lieve Vrouwe van de Zonneschijn in de Jozefkathedraal hier ten dorpe.
3 opmerkingen:
De regie van 'Once upon a time in het veen' is in handen van Paul van der Laan. Wanting Li speelt de rol van Blokfluit. Sanne Verkaaik is Christine, in de film is dit Cheyenne. Voor de broodnodige puntjes op de i.
Dank voor de puntjes, ik moet het ergens fout gelezen hebben van de regie.
Dag Jo Willem,
Wat een leuk verslag van de voorstelling, ik lees het nu pas, hopelijk tot ziens bij een volgende voorstelling,
vriendelijke groeten
Sanne Verkaaik
Een reactie posten