vrijdag 27 april 2012

Evelyne Rossie op 4 en 5 mei in Grand Theatre



Er is altijd een reden om naar het Grand Theatre in Groningen te gaan: nu het Trilogy Project van Random Collision. Random Collision is meer dan een kweekvijver voor veelbelovende choreografen - speurtocht begint op: www.randomcollision.net.
Een reden meer voor mij om te gaan is dat Evelyne Rossie - zie elders Sensor Valley 8.0 - in nieuw werk danst van Jasmine Ellis (Canada) en Osnat Kelner en Ariel Cohen (Israel). Het derde werk in het Trilogy Project is van Wubkje Kuindersma.

Grijp je kans: de btw op kunstkaartjes staat nu nog op 19%. 


Evelyne Rossie samen met Raphael Taphapary en Harrie de Wit
Sensor Valley 8.0

zondag 22 april 2012

Sensor Valley en ROODPALEIS

Alle medewerkers van ROODPALEIS aan de performance rond de onthulling van Sensor Valley 8.0 in Assen.


v.l.n.r. zittend: Sifra (Pief) Kramer, Terra Speelman, Iris Esthelle Schilperoort, Betsy Torenbos
staand: Raphael Tahapary, Evelyne Rossie, Nora Kretz, Jo Willems, Harrie de Wit, Hendrik Torenbos

zaterdag 21 april 2012

Coen Peppelenbos ontvangt Belcampo Stipendium


Gisteren, 20 april, verscheen op Facebook een raadselachtig berichtje: fijn nieuws voor de Groninger dichter en schrijver Coen Peppelenbos. Ik spoedde mij door een aantal webpagina's, maar kon niets vinden. Noch op Literatuurblog, noch Tzum. Ik reageerde: Coen, je wordt toch niet vader? Gezien het thumbs up icoontje vond hij dat leuk. Even later bleek dat hij verkoren is om binnen zes maanden een werk te produceren - proza of poëzie - dat dan bibliofiel wordt vormgegeven door Philip Elchers. Coen, van harte vanaf deze plek met het terecht verwerven van het Belcampo Stipendium. En het is voor het eerst dat we vandaag samen - edoch ook gescheiden - met foto in het Blad van het Noorden stonden.

vrijdag 20 april 2012

Onthulling Sensor Valley 8.0 van Daan Roosegaarde bij De Nieuwe Kolk Assen



Hier volgen nog een paar foto's genomen tijdens de repetities van gisteravond. Ik herhaal: vanavond, 20 april om 21 uur de onthulling van Sensor Valley 8.0 van Daan Roosegaarde op het plein van De Nieuwe Kolk, Assen.
ROODPALEIS - o.l.v. (Onze Lieve Vrouwe) Betsy Torenbos - verzorgt de performance.

Voor meer info: zie vorige bericht in dit blog, of volg de

links: http://www.cultureelkwartier.nl/news/90 en

http://studioroosegaarde.net/projects/#liquid-space-6-1


Harrie de Wit en Nora Kretz

Nora Kretz en Evelyne Rossie

Sifra, Iris Esthelle en Terra

Omdat ze zo geweldig zijn



Onthulling Sensor Valley 8.0 van Daan Roosegaarde 1


Op het plein van de Nieuwe Kolk vindt vanavond, vrijdag 20 april, om 21 uur de onthulling plaats van het sensorkunstwerk Sensor Valley 8.0 van Daan Roosegaarde. Na de succesvolle performance van De Bouwvakkers en het meisje in het toen nog lege gebouw verzorgt ROODPALEIS onder leiding van Betsy Torenbos nu ook de performance rondom de onthulling van dit kunstwerk. We zien een aantal oude en nieuwe gezichten terug in ROODPALEIS: Betsy Torenbos (concept, regie, dans), Harrie de Wit (muziek en leiding sensororkest), Evelyne Rossie (dans), Raphael Tahapary (muziek), Nora Kretz, Hendrik Torenbos, Sifra Kramer, Terra Speelman, Iris Esthelle  Schilperoort en ik (performer). Hier beneden een paar indrukken van de droge repetitie gisteravond.

Betsy en Hendrik Torenbos

Evelyne Rossie

Iris Esthelle Schilperoort

Terra Speelman
Sifra Kramer (Pief)





woensdag 18 april 2012

De Verbeelding slaat toe

Tijdens een korte dorpsschouw in gezelschap van fotograaf Jan Bouwman sloeg ineens de Verbeelding toe. 


Schoot de haringboer deze foto?

dinsdag 17 april 2012

Leestafel 5


Godmiljaar, het is Boonjaar! Honderd jaar geleden werd hij geboren, de Vlaamse schrijver van De Voorstad groeit, Abel Gholaerts, Mijn kleine oorlog, Vergeten straat, De Kapellekensbaan en Zomer te Ter Muren. Weinig boeken hebben me meteen zo in hun ban geslagen als De Voorstad groeit. Ik woonde nog in Maastricht. We zouden een avond Luik op zijn kop gaan zetten, wat wel weer zou eindigen in: Luik had ons op de kop gezet. Eerst moesten we echter nog een vriend - de beroemd boekhandelaar in Maastricht met de grote oren - ophalen van zijn kot. Hij was nog niet klaar, dus pakte ik lukraak die dikke pil - Het vroege werk - uit de boekenkast en begon aan de eerste zinnen van De voorstad groeit. De taal was een mokerslag voor mijn zinnen, de stijl zo direct en zo kleurrijk, alsof Boon mij en niet ik hem binnenstapte. De taal was een schilderij waar op elke vierkante centimeter  trammelant in het verhaal of de stijl was. Nog geen pagina ver of het gevangeniskarretje vermorzelde het been van Bernardeke, die vandaar nog een aantal honderd bladzijden verder door het leven moest zien te manken. Het kostte me de grootste moeite om uit die stoel te komen om dan toch maar rond en nabij de Pont des Arches bezinningsloos plezier te gaan maken. Sinds die avond ben ik verknocht aan Boon. Ook al heeft hij nogal wat vreemd werk geschreven. Zoals het historisch draadjesvlees Het Geuzenboek, het de zinnen op pik zettende Mieke Maaike's Obscene Jeugd of Eten op zijn Vlaams (ik had al koken op zijn Vlaams geschreven, maar Boon at Vlaams en kookte letteren). 


Al een paar jaar staat de dubbelaar De Liefde van Annie Mols/Als het onkruid bloeit in de kast. En het is al wat jaartjes geleden dat ik een Boon helemaal van voren tot achter uitgelezen had. Boonjaar: het moest er dus maar weer eens van komen. Over vreemd werk gesproken. Pas nu ben ik erachter gekomen dat Boon het werk oorspronkelijk onder een andere naam heeft uitgebracht: Leo Waitmas. Het is een broodschrijverswerk, een arm meisje rijke jongen- kasteelroman. Het plot doet zeer aan de ogen. En toch, je begint te lezen, denkt: kom, Boontje, maak u nou eens dikke benen. Totdat je er ongemerkt in raakt. Je wil tenslotte weten hoe het met Annie, Liesje, Yvette, Albert en Philip gaat aflopen.
Of Boon werkelijk de illusie koesterde met dit werk de Vlaamse stationskiosken te veroveren, ik waag het te betwijfelen. Eerder kreeg ik tijdens de lezing het idee, dat Boon erop mikte dat het boek dienst kon doen voor een filmscript. Daar zou hij ook meer broden voor hebben kopen. Het thema van de bezinningsloze, losgeslagen jeugd die in aanraking komt - en dus in conflict - met de zich aan conventies vastklampende ouderen is er uiterst geschikt voor. Al snel begint het te knetteren en te knallen in het verhaal. 'We zijn liever eerlijk dan goed' en 'Maar dat hoort toch niet?' (geen citaten uit de roman overigens) staan vanaf de eerste autostop lijnrecht tegenover elkaar. Wie zich afvraagt hoe dit gaat aflopen? Het happy end is zo plat positief dat ik volgens mijn weten voor het eerst zondig tegen de stelregel, dat wanneer je over een boek schrijft nooit het plot mag verklappen.
Het zijn de vele tussenopmerkingen ingevoegd in de dialogen die me sterk doen denken aan regie-aanwijzingen. Wanneer dat beeld van een filmscript zich eenmaal in je hoofd genesteld heeft, zie je zo een aantal Franse regisseurs uit die tijd aan de slag gaan om een nouvelle vage variant van De gangster en het meisje te creëren.  


En toch, ik ben een traag lezer, maar heb de meer dan 400 pagina's Annie in een recordtempo uitgelezen en veel plezier aan het boek beleefd. Die Boon toch, altijd weer goed voor een verrassing.

maandag 16 april 2012

Beeldentuin Havixhorst De Wijk

20 jaar getrouwd zijn we vandaag. Een reden om ons te laten verwennen op een van de meest geschikte plekken daarvoor in Nederland: de Havixhorst in De Schiphorst. Een kleine verrassing was het Beeldenpark De Havixhorst. Het park is sinds 2007 aan het klein kasteel toegevoegd. In samenwerking met het Scheveningse museum Beelden aan Zee is een misschien wat klein, maar aansprekend beeldenpark ontstaan. We troffen er werk van Harro Nikkel, Anita Franken, Charlotte van Pallandt, Jan Bronner, Auke Hettema e.a.


In het algemeen gaat mijn voorkeur in de beeldhouwkunst uit naar minder figuratief werk. Maar in de vrije ruimte in het groen (zoals ook bijvoorbeeld in Middelheim Antwerpen) kan een sculptuur als De Takkenman (of Groendenker) van Henk Vos met zijn 4,5m hoogte me toch bekoren. Zeker na een koude, maar zonnige wandeling door de bossen rondom de Havixhorst.

Van het diner gisteravond duizelden niet alleen mijn smaakpapillen, maar ook mijn oren. Daarom kan ik hier niet meer opnoemen wat er allemaal langs mijn gehemelte gegleden is. Wat me wel is bijgebleven, dat is het komkommersausje bij de stukjes tonijn. Daar dreef een staafje komkommer tussen - zowel bij mij als bij mijn liefje - dat zo uitdagend zilt van smaak was, dat je zou zweren dat het door een oester gebaard was.   

maandag 2 april 2012

Straatartiesten in Madrid



Behalve vele musea is Madrid ook rijk aan een keur aan straatartiesten. De Jezussen Christus (met kruis en doornenkroon; nou ja, doornenkroon) ontbreken natuurlijk niet tijdens de Semana Sancta. De kachel van de Zoon van God moet natuurlijk ook roken. Helaas halen de Spaanse Redders der Mensheid het niet bij hun Filippijnse Gezalfde Collega's. Daar laten ze zich echt als een vleermuis vastspijkeren op de lat; in Madrid op de Plaza Mayor zie je de magerhannesen enkel tussen de kopjes cortado door wat lusteloos - en ook doelloos, zo komt mij voor - heen en weer slepen met hun stuk wrakhout.

Veel beter zijn dan de artiesten die automobilisten vermaken tijdens de wachttijden voor het rode licht op de Plaza de Cibeles (Plein van de Godin van de Vruchtbaarheid). Zie mijn filmpje hierboven.