Foto-impressie van Fünf und ES

Een fotografische terugblik op de Uhraufführung van Fünf und ES, 3 oktober 2013, Tanzhaus, Düsseldorf. Muziek: David Graham; Libretto: Jo Willems; Regie: Frank Schulz; Muzikale leiding: Justine Wanat; Mutter Kluge en ES: Annette Bieker; Vater Kluge en Onkel Woland: Rolf A. Scheider; Celsius Kluge: Lea Sikau; Fahrenheit Kluge: Charlotte Stroink; Réamur Kluge: Magdalena Hopfenitz; Kelvin Kluge: Johanna Ebener- Holscher; Rankine Kluge: Justin Kucharski; Kostuums: Jan Kocman; Clara Schuman Kinderchor Düsseldorf; Producent: Theater Kontrapunkt. Foto's: R. Schwarz.

De zee

autorit met Onkel Woland

 

De tafel

Treinreis

ES 

Vliegen

De grot

Annette Bieker en

Rolf A. Scheider

als vader en moeder

op de ijsschots.

Onkel Woland foltert ES.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mozart en Salieri - team

In 2014 bestaat het symfonie-orkest De Harmonie 40 jaar. Op 12 en 13 april staat er daarom een lustrumprogramma gepland rondom Mozart en Salieri. Onder andere voert De Harmonie dan de korte opera Mozart en Salieri van Nikolaj Rimski Korsakov op. In concertante vorm. Op de bok vanzelfsprekend de oprichter van het orkest: Gerard Wiarda, de regie is in handen van Sybrand van der Werf. Ik ben gevraagd het Russischtalige libretto (Rimski Korsakov volgt vrij nauwgezet de tekst van het gelijknamige toneelstuk van Poesjkin) in het Nederlands te vertalen.

v.l.n.r. Tera van den Heuvel (producent); Pieter van Delden (repetitor);

Gerard Wiarda (muzikale directie); Sybrand van der Werf (regie);

Jo Willems (libretto); Joris Bos (geluidsregie).

Waf!

Het is alweer twee weken geleden dat een groot deel van het team bijeen was voor een maaltijd bij Gerard Wiarda en voor een eerste gezamenlijke verkenning. Voor wie al een kijkje wil nemen, hier beneden een oude Sovjetrussische uitvoering die mij vanaf het moment dat Mozart ten tonele komt (na elf minuten) kan bekoren.  
 

Fünf und ES recensie Rheinische Post

 

Prachtige avond. De recensie zegt het allemaal. De overige voorstellingen waren  uitverkocht. Het Clara Schumann kinderkoor was werkelijk ongelooflijk goed.

 

Fünf und ES - vanavond première in Tanzhaus NRW Düsseldorf

Ik verheug me op de voorstelling. De kostumering van Jan Kocman, de muziek van David Graham, de regie van Frank Schulz en Annette Bieker. Maar vooral verheug ik me op de kinderen van de Clara Schumann Musikschule onder leiding van Justine Wanat. De kinderen zingen niet alleen en spelen, maar vormen ook sound-scape en decor. En zo benieuwd hoe mijn libretto werkt. Misschien zal een uur te kort blijken.  


http://www.duesseldorf-festival.de/event/funf-und-es-theater-kontra-punkt-4/

All is giving - hail veul van alles

Wanneer je de Public Art Space - All is giving - (het oude postkantoor aan de Munnekeholm) binnenwandelt, dan werkt de expositie als een kamer waar 25 verschillende CD's spelen - tegelijk. Bepaald desoriërenterend. Ik telde meer dan veertig kunstenaars. Een besef van kwaliteit heerste zeker. Maar de onrust was hardnekkig. 

Ik pas een truc toe. Op twee velletjes papier aan een vogeldraadje gehangen staat de lijst met exposanten en de nummers van de corresponderende kunstwerken. Ik kies één werk, bekijk het, sluit de rest uit. Helaas, ik pis naast de pot. Zonder goede TomTom vind je in Beijum ook sommige huisnummers niet. Ik had het werk van Esther de Graaf uitgezocht, één van de initiatiefnemers van dit grootse project. Kan ik haar niet vinden! Nee, klopt niet. Hààr vond ik wel, achter de ontvangstbalie. Maar niet haar werk. Waar is nummer 16? Nummer vijftien volgt in All is giving nummer 18 t/m22. Ik ken de Graafs werk niet, dus kan ik het in de veelheid ook niet hérkennen.

Esther de Graaf's nr. 16

Eenmaal gevonden overviel me dan toch weer de spijt dat er zoveel in de ruimte hing, stond of zich aan mij opdrong. Het werk van de Graaf is erop gericht dat je er doorheen kunt kijken. Maar het effect in de Leidse buitenlucht - waar ze een eender bouwwerk heeft geëxposeerd -, is heel wat anders, dan hier. Hier struikelt je blik over een dikke tros veelkleurige kabels of een vermoeden van een kerktoren. Jammer, voor dit mooi en fragiel geconstrueerd - koepeltje, een filigrain lijnenspel dat op kruispunten bijeengehouden wordt met zwarte tape. Het vouwen en kneden zie je er nog duidelijk van af. Misschien niet af, maar wel goed zoals het is.
 

Wie wil er nou langer in kamer blijven, waarin zich  meerdere hoofdpersonages uit De Gebroeders Karamazov bevinden? Allemaal sterke karakters. Maar het resultaat is uiteindelijk louter kabaal. Na een dik kwartier stond ik buiten. Met de belofte terug te keren. Dan gewapend met oogkleppen. Ik kan nog tot 17 november.