Wanneer je de Public Art Space - All is giving - (het oude postkantoor aan de Munnekeholm) binnenwandelt, dan werkt de expositie als een kamer waar 25 verschillende CD's spelen - tegelijk. Bepaald desoriërenterend. Ik telde meer dan veertig kunstenaars. Een besef van kwaliteit heerste zeker. Maar de onrust was hardnekkig.
Ik pas een truc toe. Op twee velletjes papier aan een vogeldraadje gehangen staat de lijst met exposanten en de nummers van de corresponderende kunstwerken. Ik kies één werk, bekijk het, sluit de rest uit. Helaas, ik pis naast de pot. Zonder goede TomTom vind je in Beijum ook sommige huisnummers niet. Ik had het werk van Esther de Graaf uitgezocht, één van de initiatiefnemers van dit grootse project. Kan ik haar niet vinden! Nee, klopt niet. Hààr vond ik wel, achter de ontvangstbalie. Maar niet haar werk. Waar is nummer 16? Nummer vijftien volgt in All is giving nummer 18 t/m22. Ik ken de Graafs werk niet, dus kan ik het in de veelheid ook niet hérkennen.
Eenmaal gevonden overviel me dan toch weer de spijt dat er zoveel in de ruimte hing, stond of zich aan mij opdrong. Het werk van de Graaf is erop gericht dat je er doorheen kunt kijken. Maar het effect in de Leidse buitenlucht - waar ze een eender bouwwerk heeft geëxposeerd -, is heel wat anders, dan hier. Hier struikelt je blik over een dikke tros veelkleurige kabels of een vermoeden van een kerktoren. Jammer, voor dit mooi en fragiel geconstrueerd - koepeltje, een filigrain lijnenspel dat op kruispunten bijeengehouden wordt met zwarte tape. Het vouwen en kneden zie je er nog duidelijk van af. Misschien niet af, maar wel goed zoals het is.
Wie wil er nou langer in kamer blijven, waarin zich meerdere hoofdpersonages uit De Gebroeders Karamazov bevinden? Allemaal sterke karakters. Maar het resultaat is uiteindelijk louter kabaal. Na een dik kwartier stond ik buiten. Met de belofte terug te keren. Dan gewapend met oogkleppen. Ik kan nog tot 17 november.
Ik pas een truc toe. Op twee velletjes papier aan een vogeldraadje gehangen staat de lijst met exposanten en de nummers van de corresponderende kunstwerken. Ik kies één werk, bekijk het, sluit de rest uit. Helaas, ik pis naast de pot. Zonder goede TomTom vind je in Beijum ook sommige huisnummers niet. Ik had het werk van Esther de Graaf uitgezocht, één van de initiatiefnemers van dit grootse project. Kan ik haar niet vinden! Nee, klopt niet. Hààr vond ik wel, achter de ontvangstbalie. Maar niet haar werk. Waar is nummer 16? Nummer vijftien volgt in All is giving nummer 18 t/m22. Ik ken de Graafs werk niet, dus kan ik het in de veelheid ook niet hérkennen.
Esther de Graaf's nr. 16
Eenmaal gevonden overviel me dan toch weer de spijt dat er zoveel in de ruimte hing, stond of zich aan mij opdrong. Het werk van de Graaf is erop gericht dat je er doorheen kunt kijken. Maar het effect in de Leidse buitenlucht - waar ze een eender bouwwerk heeft geëxposeerd -, is heel wat anders, dan hier. Hier struikelt je blik over een dikke tros veelkleurige kabels of een vermoeden van een kerktoren. Jammer, voor dit mooi en fragiel geconstrueerd - koepeltje, een filigrain lijnenspel dat op kruispunten bijeengehouden wordt met zwarte tape. Het vouwen en kneden zie je er nog duidelijk van af. Misschien niet af, maar wel goed zoals het is.
Wie wil er nou langer in kamer blijven, waarin zich meerdere hoofdpersonages uit De Gebroeders Karamazov bevinden? Allemaal sterke karakters. Maar het resultaat is uiteindelijk louter kabaal. Na een dik kwartier stond ik buiten. Met de belofte terug te keren. Dan gewapend met oogkleppen. Ik kan nog tot 17 november.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten