Albert Vigoleis Thelen
En
juist mijn Vigoleis ben ik vergeten, omdat ik mijn iPod niet kon vinden en
daarna mijn pasjesmapje kwijt was. Nog maar vijf minuten voor de bus. Maar ik
heb het gehaald. De Süddeutsche was van de vorige dag, dus die kocht ik niet
bij Bruna. Wel een dunne van Barnes, die we thuis al in vertaling hebben. Drop
en de trein in. Wifi aan, UK gedownload, lezen - niet bijster interessant.
Kijk na een
tijdje - ik was vroeg - het perron op, zie ik een oudere heer, klein, maar over
de zeventig, met zijn vervoerbewijs - kaartje? - als wichelroede voor hem
uitgestoken naar het Arrivapoortje hollen.
Nee, fout.
Half in paniek
kijkt hij om zich heen. Daar..., dat gele ding dan daar.
Ook fout. En
nu?
Ondertussen
heeft zijn al even kleine en oude vrouw, net als hij in regenkleding gestoken,
met rolkoffer en paraplu hetzelfde traject afgelegd.
Dan maar het
volgende poortje beslist hij. Gelukkig, hier kan hij het kaartje insteken voor
de dagstempel. Zonder nog naar zijn vrouw om te zien verdwijnt hij mijn trein
in. En zijn vrouw even kloek achter hem aan. Ook zonder nog verder op of om te
zien. En zonder haar kaartje te laten afstempelen.
Tussen
Hoogeveen en Meppel in de weilanden stond een Nijlganzenpaartje met vijf
kuikens.
Ze wuifden naar
me.