Geen treinreis zonder Vigoleis

Albert Vigoleis Thelen

 

En juist mijn Vigoleis ben ik vergeten, omdat ik mijn iPod niet kon vinden en daarna mijn pasjesmapje kwijt was. Nog maar vijf minuten voor de bus. Maar ik heb het gehaald. De Süddeutsche was van de vorige dag, dus die kocht ik niet bij Bruna. Wel een dunne van Barnes, die we thuis al in vertaling hebben. Drop en de trein in. Wifi aan, UK gedownload, lezen - niet bijster interessant.

 

Kijk na een tijdje - ik was vroeg - het perron op, zie ik een oudere heer, klein, maar over de zeventig, met zijn vervoerbewijs - kaartje? - als wichelroede voor hem uitgestoken naar het Arrivapoortje hollen.

Nee, fout.

Half in paniek kijkt hij om zich heen. Daar..., dat gele ding dan daar.

Ook fout. En nu?

Ondertussen heeft zijn al even kleine en oude vrouw, net als hij in regenkleding gestoken, met rolkoffer en paraplu hetzelfde traject afgelegd.

Dan maar het volgende poortje beslist hij. Gelukkig, hier kan hij het kaartje insteken voor de dagstempel. Zonder nog naar zijn vrouw om te zien verdwijnt hij mijn trein in. En zijn vrouw even kloek achter hem aan. Ook zonder nog verder op of om te zien. En zonder haar kaartje te laten afstempelen. 

Tussen Hoogeveen en Meppel in de weilanden stond een Nijlganzenpaartje met vijf kuikens.

Ze wuifden naar me.