Wanneer ik een roman lees van een schrijver, wiens vorige werk me erg aangegrepen heeft, dan begin ik altijd met de verwachting een soortgelijk verhaal voor ogen te krijgen. Dat is soms even slikken. Bij Perfect van Rachel Joyce overkwam me dat net als toen ik aan The Radiant Way van Margaret Drabble begon. Haar The Millstone maakte een diepe indruk op me. Wat een sterk en consistent verhaal over de Engelse net wat hogere middenklasse en haar bijna obsessieve neiging niemand (zelfs je eigen vader en moeder niet) in je sores te laten delen. Je valt een man er toch niet lastig mee, dat je een kind van hem verwacht?
The radiant way (Drabble's tiende roman) is vanaf het begin totaal anders. Allereerst de stijl. Drabble smijt als een gulle Prinses Carnaval de ene metafoor na de ander van de praalwagen van de literatuur. Bijvoorbeeld de beschrijving van het hoofd van Lady Henrietta: 'a Bambi head, a skull head, a too, too thin head, an over-bred head, a painfull head.' Ik weet, ik heb zelf ook die neiging. Maar mevrouw Drabble houdt er niet mee op, al die 396 klein gedrukte pagina's. Dan het verhaal: uitermate warrig. Het gaat over drie vrouwen, die vanaf hun studie vriendin zijn, maar uit totaal verschillende milieu's komen en ook in totaal verschillende milieu's verkeren. Toch, toen ik de eerste teleurstelling - en eerlijk gezegd ook ergernis - achter me gelaten had en gewoon doorlas vanwege het plezier van het lezen (en omdat ik anders mijn bed weer had uitgemoeten om iets anders te zoeken), bezorgde de roman me toch menig aangenaam inslapertje.
Drabble schetst een uitgebreid en subjectief beeld van de eerste jaren van het Thatchertijdperk, de mijnwerkerstakingen, het afkappen van subsidies (vooral de invloed die dat had op het gevangeniswezen) de teloorgang van Labour. Daarbij schrijft ze zo goed dat ik me vanaf een bepaald moment dan toch kon inleven in de lotgevallen van Liz, Alix en Esther. Er gebeurt zoveel in de roman en er wordt zoveel bijgehaald, dat zelfs de moordenaar die door het verhaal zwerft bijna een terzijde is. Pluspunt voor mij: al die terzijdes prikkelen mijn lust mijn kennis te vergroten. Ik heb tenslotte geschiedenis gestudeerd. Dus gebruikte ik het boek om van alles en nog wat de volgende dag uit te zoeken. Bijvoorbeeld wetenswaardigheden over de mij volstrekt onbekende Italiaanse renaissance schilder Carlo Crivelli, van wie Maria Magdalena in het Rijks hangt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten