Wie The unlikely pilgrimage of Harold Frey gelezen heeft, kan zich bij het openslaan van Perfect beter schrap zetten. Nell, de jongste dochter van Rachel Joyce, vroeg haar van wie ze het meeste hield: van Harold Frey of van Byron. 'Van Byron' was haar antwoord. 'Harold heeft zoveel meer mensen die zich om hem bekommeren.'
Bij het lezen van Harold Frey (zie ook leestafel 11) bevind je je soms op een roze wolk. Vanaf pagina één is het verhaal vooral bevolkt met mensen die het goede willen. In Perfect zie je vanaf pagina één het leven van één van de drie hoofdpersonages meteen bedreigd. De hitte slaat je tegemoet. De wereld van Diana, Byron en James is een beklemmend klein universum van keeping up appearances en niet goed toegerust zijn om dat daadwerkelijk vol te houden. Perfect gaat over schuldgevoelens. Terecht of onterecht.
In Harold Frey houd je gelijke tred met wat met de hoofdpersonages gebeurt. In Perfect hik je vanaf het begin tegen een achterstand aan. Het onheil is al gebeurd. Alleen jij als lezer weet nog niet wat zich heeft afgespeeld en hoe zich het drama heeft voltrokken. Komt er al iets van licht en lucht in het verhaal, dan blijven daar die donkere donderkoppen die een onafwendbaar toekomstig onheil voorspellen.
Perfect is een goed boek. Misschien zelfs een grote roman: over twee kleine kinderen en een moeder wier handen niet de kracht hebben het lot in eigen handen te nemen. Althans elke poging daartoe lijkt bij voorbaat gedoemd om te mislukken. Omdat de ander je geen ruimte laat om zo en nu dan te laten zien hoe zeer iets doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten