Zojuist uitgelezen James Dean en het verdriet, vier verhalen van Remco Campert, in 1972 uitgegeven in de Salamanderreeks (Querido en De Bezige Bij). Campert ken ik eigenlijk alleen maar als dichter. Bovendien is het decennia geleden dat ik iets van hem onder ogen gehad heb. Het lezen van de vier verhalen wierp me ver terug in de tijd, toen ik me door Reve voor Nederlandse literatuur begon te interesseren. Wat opvalt, is het gewicht van het schrijverschap dat in minstens twee van de verhalen zo prominent op de voorgrond treedt. Dan het gezuip en getob en ook ja, het uitvreten. Maar bij Campert behoudt dat iets sympathieks. Dan is er natuulijk nog de oorlog, de ontluikende sexualiteit en de wat in zichzelf gekeerde jongeman die al dan niet gebukt gaat onder afwijkende gezinsomstandigheden. De verhalen hebben - ondanks dat tobberige, depressieve - iets (v)luchtigs. Ook Camperts poëzie is nooit zwaar. Dat komt misschien omdat de verhaallijn niet strak en lineair is, maar lijkt op en jazzsolo op een vooraf gegeven thema. Ik was vergeten dat Campert drie jaar met Fritzi Harmsen ter Beek getrouwd is geweest en met haar in Blaricum Jagtlust gekraakt heeft. James Dean heb ik overigens absoluut niet met weinig plezier gelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten