Jonge Sla temt de feeks

Zondag. Ouwewijvenzomer. Een heerlijke wandeling van vijf kwartier naar de Gym in de Oosterstraat in Groningen. Op tijd vertrokken, op tijd in het café. Ik bestel een vruchtensap en een gember soda. Gember soda blijkt op. Dan maar twee vruchtensap. Is er nog maar voor één persoon. Zucht, goed. Naar het toilet. Zo vies, dat ik hem maar in mijn broek laat. Terug aan het tafeltje, we zijn misschien met zijn zessen. Grytha Visser (regie) komt met de boodschap, dat de voorstelling later begint. Familie van één van de spelers is er nog niet. En ze komen van heel ver (Friesland) en oma is er ook bij. Ik kijk uit het openstaande raam. Kent u dat? Dat gevoel straf te hebben en u weet niet waarvoor? Dan gaat mijn liefje ook nog op de eerste rij zitten. Met onze neus er boven op. Later tracteer ik haar voor haar overmoed op een klapzoen. Zo blij dat ik daar gezeten heb.

Boven v.l.n.r.: Tijmen Dietvorst, Pim Vielen, Wytse Algra, Corne Kosse, Stefan Tieben, Toshi de Vogel, Joost Zonneveld, Jeroen Kruit, Koen ter Braak. Onder: Gerard IJspeert, Wytse de Vries en Rafael van der Ziel.

Jos Visscher schreef in zijn recensie dat het tot na de pauze duurde voordat het stuk op stoom komt. Op deze zondagmiddag, die ik in eerste instantie liever ergens in het bos of een wei had doorgebracht om mijn meisje voor de zoveelste keer mijn eeuwige liefde te verklaren, zat ik na vijf minuten al middenin dat doldrieste verhaal van Shakespeare's Getemde feeks. Het spelplezier en de energie spatten van de planken. 

Grytha Visser en Philippien Bos weten meer dan raad met die roller coaster aan persoonverwisselingen, tussenplotjes en -conflictjes. Terwijl Petruchio bezig is Kaatje onder duim te krijgen (en te houden) vliegt de humor je om de oren. De ene keer doet het denken aan André van Duin - wanneer de zwarte weduwe keihard haar hoofd stoot, volgt een tekst in de trant van: 'Wie het duizelt voor de ogen, denkt dat de aard draait.' Of de improvisatie wanneer de vader van de meisjes zich verspreekt en Petruchio zegt in plaats van Katherina. 'Het is ook allemaal zo verwarrend', troost zijn buurman hem. Waarop de spelers zich samen met het publiek uit deze penibele situatie hikken. Platte seksistisch grappen over vrouwen gaan erin als negerzoenen (met dank aan John Lennon).

Onderbroekenlol wisselt met de steeds weer betoverende teksten van Shakespeare die de meeste jonge spelers soepel van de lippen rollen (ook al verdient de dictie van sommigen wat meer aandacht, zeker wanneer er met dit tempo gespeeld en gesproken wordt). Voeg bij het bijna overdadige spelplezier de verrassende vondsten van de regie en je hebt een productie die volle zalen verdient (de Friese familie heeft het overigens - met oma en al - nog net gehaald). Zoals bij elke goede vertolking van een Shakespeareklucht had ik op het einde een beetje last van buikpijn. Van het lachen. Van mij mag Jonge Sla er een dikke ster bij kalken (bij de drie van Jos Visscher).

 

De ouwewijvenzomerzondagnamiddag in het gras (toch altijd vol insecten en hondepoep) bleek dus uiteindelijk totaal geen concurrentie voor deze door jonge sla getemde feeks. En ik zou het bijna vergeten te melden: alle rollen (ook die van de vrouwen) worden gespeeld door mannen. Dat ben je na een paar zinnen al vergeten. De regie legt er zo nu en dan weer de nadruk op. En dat is dan meestal om er weer om te lachen. Of toch ook een kleine boodschap?

Het Temmen van de Feeks speelt nog (do., vr., za. & zo) in De Gym in Groningen (Oosterstraat 13a) tot en met 25 september. Daarna op 29 oktober in het Globetheater in Diever. reserveren@jongeslatheater.nl

Kleine voetnoot: in de pauze was de plee schoon, was er volop vruchtensap en smaakte de groene thee (ook al duurde ook dat weer even) zoals hij smaken moet: niet bitter.

..