Noorderzon en ZJFT

Berlin - Perhaps all the dragons

Noorderzon zit er na vandaag op - een druilerige zondag. Hadden de weerpieten het bij het rechte eind gehad, het festival was in het water gevallen. Niets van dat alles. Een paar voorstellingen schoten helaas door in het uitmelken van hun concept en werden daardoor regelrechte zeperds. Maar niet Perhaps all the dragons van Berlin (Bart Baele en Yves Degryse). Samen met yMusic, het Montage Ensemble en The Measure of all things (Sam Greene) stak Berlin met kop en schouder boven de rest uit (die ik gezien heb, kanjétsjna!). 

29 waar gebeurde verhalen. Je beleeft er zes direct mee. De andere 23 krijg je meer of iets minder via de zijlijn mee. Niemand die: 'Geert! Geert! Komt eens hier met uwen emmer' mist. Perhaps all the dragons werkt. Ik hing meteen aan de lippen van die Nederlandse berger van de Koersk in Moermansk, klooide gewillig met de zeven dwergen van de Italiaanse agoge, maar vond het ondertussen jammer dat mijn voorganger zelf een dwerg was: anders had ik lekker die Italiaanse sopraan gehad. Maar dan kwam dat joch van de KSA. Dat is een Vlaamse scoutingbeweging - Laurens en Thomas hebben daar veel gelukkige jaren bij doorgebracht; uniformen altijd vuil, maar Jetty zaagde daar niet over -. 
Ergens ten zuiden van Lyon ging de KSA graffiti verwijderen. Ook in de grotten. Ja, je ziet hem al aankomen: Lascaux. Maar hij is er niet minder lollig om. Daarna de Zes stappen der scheiding (heb ik dat goed?) uitgelegd door een Russische massapsycholoog. Om te eindigen met de Deense sluipschutter. Dertig minuten verhalen om de kop, goed gespeeld. Je vergeet dat het theater is. Ik hou van die illusie. Hoef ik er niet over na te denken. Ik bedoel, ik merk dan niet dat ik er over nadenk. Ik ben dan lui als de sluipschutter die bedenkt dat ie vandaag eens heerlijk het bed kan houden. De kogels vinden hun doel van zelf.

Tobias Delius, Wilbert de Joode en Michael Vatcher in een welverdiend dolce far niente 

uitkijken op de ijsbaan van Garnwerd

ZJFT 2014. Kaartverkoop bij de kerk van Leegkerk. Als vrijwilliger. Toch twee-en-een-half liedje meegepikt van de muzikale, verbale en orale vertolkingen van Luceberts dubbelkunstenaarschap. Tobias Delius, Eric Boeren, Michael Vatcher, Guus Jansen, Wilbert de Joode en Marie Guilleray brachten muziek om de oren wijd open te zetten, het geluid prikte tot in mijn kont. Wanneer de buitelende lijnen, licks en riffs zich dan onverwacht 'walgelijk tonaal en harmonieus' mengden, dan sprongen de tranen me in de ogen. Muziek als peper: maakt het opgediende kruidig, haalt de smaak ervan omhoog en krijg je het in je neus, niest je je vanzelf weer gezond.

Later op de dag op de fiets naar Lageland voor het bruiloftsfeest van Nina en Simon. Gerard Reve verzuchtte al eens: 'Waar hebben we het aan verdiend?'