Nanne Tepper

Nanne - de man die Oost Groningen de wereldliteratuur inschopte - is niet meer. Een in wezen zachtmoedige kolerikus, met een vlijmscherp gemoed en een pen die hij meer dan eens als een volleerd vuistneuker tot aan zijn elleboog in gal doopte. Zijn durf tot melodrama maakte me soms jaloers, zijn eeuwige kanselopvattingen meewarig.

Ik koester De eeuwige Jachtvelden en De avonturen van Hillebillieveen, ik koester de herinneringen aan de kettingrokerij in Ardis Hall, de kleine werkkamer in de Oosterpoort. Ardis Hall, uit Nabokovs grote roman Ada, een van de geilste romans die ik ken, we dweepten er allebei mee. In het Russisch is Ada de genitiefvorm van hel. Ik hoor hem schelden op Zappa's luiheid wat het geluid betreft. Hij kon Mahler bijna infantiel ophemelen, iets wat ik bijna als een noorderlijke afwijking beschouw. Ik hou van Mozart. Nanne haatte Mozart: 'Mozart is een en al ironie en als ik ergens een gloeiende kuthekel aan heb is het ironie.' Twee jaar duurde onze correspondentie, terwijl we elkaar over het Eemskanaal heen bijna de hand konden reiken. Het leek lange jaren lang lang geleden allemaal! En dan is het ineens weer heel dicht bij en hoor ik het klokje van Sonja's stem vanaf het balkon: 'Nanne, kom je!'