Foto-impressie van Sake Elzinga Mijn liefde is een koorts

Jammer dat vanwege Covid-19 niet meer mensen Mijn liefde is een koorts kunnen zien: 45 per keer. Daarom zijn we des te blijer met fotograaf Sake Elzinga die gisteren aanwezig was bij de schoolvoorstellingen. Hier beneden een kleine impressie. Later volgt nog een on-line versie van de voorstelling.

Nora Kretz (Susan) en Dennis Rudge (Eddy Wilson)

Nora Kretz en Rosa da Silva (Sonja)

De poezenmand

Veelbelovende schoolvoorstellingen - zaterdag première Mijn liefde is een koorts

Betsy Torenbos leidt de voorstelling in

Vandaag stond er over de nieuwe ROODPALEIS-voorstelling Mijn liefde is een koorts het artikel van Eric Nederkoorn in het Dagblad van het Noorden (zie FaceBook). De voorstellingen voor leerlingen van de CS Vincent van Gogh maakten me blij. Want ook al is het Mijn liefde is een koorts geen Grote Productie, het werkproces is net zo intensief en ingewikkeld als betrof het een grootse opera. Bij ROODPALEIS zijn we met weinigen, maar niet zo maar weinigen. Met deze toegewijde mensen is het heerlijk theater te maken.

Nora Kretz, Rosa da Silva, rechts van mij Betsy Torenbos

Selfie met fotograaf Sake Elzinga

Kees de Jager - eminent astronoom en kenner van de zon, is overleden. Een in memoriam van filmmaker Jasper Huizinga

 

Kees de Jager 1921-2021

Een stralende dag, iets voor het middaguur in de late lente van 2016. Cameraman Arno Cupédo, geluidstechnicus Menno Knevel en ik staan tussen dagjesmensen en vakantiegangers op de veerboot naar Texel. Mijn oude Volvo 240 ligt vol met camera’s, statieven, lampen en allerhande geluidsopname-apparatuur. Een grote mantelmeeuw landt op het dak van de 240 en kijkt ons onderzoekend aan. Natuurlijk vanwege de boterhammen die we op het dek in de zon aan het eten zijn. We zijn op weg naar professor Kees de Jager.

Afgelopen week is hij overleden. Honderd keer is hij om zijn grootste wetenschappelijke interesse gedraaid, de zon. Astronoom Kees de Jager was gefascineerd door de zon en raakte er niet over uitgepraat. Tot op hoge leeftijd gaf hij lezingen over astronomie en was geliefd vanwege zijn inspirerende manier van vertellen en de humor waarmee hij zijn verhaal doorspekte. Na zijn pensionering ging hij terug naar zijn geboortegrond, het eiland Texel. Daar is zelfs een sterrenwacht naar hem vernoemd. Hij wordt alom beschouwd als Nederlands’ beste astronoom.

De Jager was één van die astronomen die vanaf het begin de voordelen van ruimtevaart zagen. In de jaren zestig en zeventig was hij nauw betrokken bij astronomische ruimtevaartprojecten. Aan de universiteit van Utrecht werkte de Jager aan een bijzondere telescoop, die bedoeld was voor de allereerste satelliet die Nederland ging bouwen. Die satelliet heette ANS, de Astronomische Nederlandse Satelliet.

Samen met regisseur Lotte Veltman was ik van plan een film over de ANS te maken. We hadden nog niets van financiering binnen, maar vonden het noodzakelijk dat er alvast een paar interviews werden gedraaid. Een aantal betrokkenen was inmiddels hoogbejaard en hun verhalen wilden we per se vastleggen.

Kees de Jager woonde op Texel in een bescheiden woning, met overvolle boekenkasten en klassieke meubels. Het was al een warme dag, en dan kwamen wij ook nog eens met lampen aan. Een paar weken daarvoor was zijn geliefde vrouw Doetie overleden en ik had hem gemaild dat we het geplande gesprek best wel even konden uitstellen. In de email die ik terugkreeg vroeg Kees ons toch gewoon te komen. Hij kon die afleiding goed gebruiken. Terwijl de technici bezig waren een opstelling voor camera en geluid te maken, besprak ik met Kees wat ik hem zo ongeveer wilde vragen. Het was opvallend hoe goed hij de materie kon uitleggen en wanneer hij over astronomie sprak, was er constant een enthousiast glimmertje in zijn ogen te zien.

Het interview verliep vlot en zat vol met humoristische anecdotes over voorvallen die hij had meegemaakt tijdens de ontwikkeling van de satelliet. Ondanks zijn hoge leeftijd kostte het hem geen enkele moeite zich van alles te herinneren uit de vroege jaren zeventig. Na het interview begonnen zelfs de cameraman en geluidstechnicus allerlei vragen over het heelal te stellen.

Ik had graag langer willen blijven om met hem te praten over sterren en het heelal, maar de tijd drong. Na nog een paar opnames bij de naar hem vernoemde sterrenwacht, verderop op het eiland, gingen we terug naar huis. Kees zat bij ons in de auto terug, richting Den Burg. Bij een kruising van de weg die naar het dorp ging zei hij: “Jongens, zet me er hier maar uit. Ik loop de rest wel, dat is goed voor me”. Moesten we die oude man dat hele stuk naar het dorp laten lopen? Ik zei dat we hem echt wel gewoon bij de deur af wilden zetten. Nee, nee, dat was echt niet nodig. Toen herinnerde ik me plots weer dat De Jager tot voor kort nog marathons had gelopen. Ik lachte bij mezelf en zette de auto stil in de berm. Kees stapte uit en zwaaide ons na. Wat een aimabele en interessante man. Ik keek er toen al naar uit hem op de première weer de hand te kunnen schudden. Misschien het jaar er op al, wie weet…

Het duurde echter nog een aantal jaren voordat we de film van de grond kregen. Pas in december 2019 werd ons subsidie toegekend en konden we echt los. Maar toen gooide COVID-19 plotseling roet in het eten en moest het project weer stilgelegd worden. In de korte periode met versoepelde maatregelen halverwege het jaar filmden we nog twee gesprekken en begonnen we met de montage van het materiaal. Langzaam kwam de film tot leven.

Kort geleden wandelden Lotte en ik door het plantsoen en hadden we het over de komende opnames, die de film eindelijk zouden voltooien. “Ik hoop toch zó, dat Kees de Jager en de anderen het nog even volhouden”, zei ik. “Over een paar weken kunnen we de film misschien al af hebben. Hoe oud is Kees nu?” “Hij moet honderd zijn”, zei Lotte. “Hij was 94 toen je hem interviewde.”

Twee dagen later vernamen we dat Kees de Jager was overleden.

De film zal hij helaas nooit zien. Maar ondanks dat de ANS maar een klein deel van zijn loopbaan betreft, hoop ik dat zijn verhaal in deze film hem toont als die ongelooflijk begeesterde astronoom, die hij zijn hele leven is geweest.

Jasper Huizinga, regisseur.

Groningen, 29 mei 2021

De Nieuwsbrief (29 mei 2021) van Mijn liefde is een koorts

De voorstellingen zijn vooralsnog uitverkocht (première is op 12 juni in de Stefanuskerk in Beilen). Maar met de versoepelingen hopen we meer dan dertig toeschouwers per voorstelling te mogen herbergen. Gisteren hebben Betsy Torenbos, Elise van der Laan, Hans Kaldeway en ik weer met het Fluisterkoor gewerkt, wat werkelijk weer inspirerend was. De link hier beneden verwijst naar de Nieuwsbrief waar o.a. een kort interview met mij staat, afgenomen door Tamara Boor.

https://mijnliefdeiseenkoorts.nl/wp-content/uploads/2021/05/Nieuwsbrief-29-mei-2021.pdf

Mijn liefde is een koorts - eerste repetitie Fluisterkoor

 

Gisteren vond de eerste repetitie plaats van het Fluisterkoor voor de ROODPALEIS voorstelling Mijn liefde is een koorts. Onder de bezielende leiding van Hans Kaldeway. Zo ziet dat er in de Stefanuskerk in Beilen uit in tijden van corona. Voortdurend afstand maar wel met elkaar. We hebben in twee kleine groepen gewerkt aan de drie stukken van Bob Zimmerman. Voordat je het weet is de middag om en zie je alleen nog maar blije gezichten. Samen theater maken, wat hebben we het gemist. Wanneer alles goed gaat vieren we op 12 juni de première van dit stuk dat geïnspireerd is op het 147ste sonnet van Shakespeare.

https://mijnliefdeiseenkoorts.nl/

Dramaturgiesessie met Betsy Torenbos - Mijn liefde is een koorts

Betsy Torenbos

Het lijkt zo lang geleden dat het volstrekt normaal was dat je samen aan een stuk kon werken. Vandaag - covid proof en wel - een halve dag gewerkt aan 

www.mijnliefdeiseenkoorts.nl 

Het is de nieuwe voorstelling van ROODPALEIS die op 12 juni - covid volente - in première gaat in de Stefanuskerk in Beilen. Ik geniet elke keer weer opnieuw van deze intense, maar ook spannende fase van een stuk doorlichten en daar waar nodig bewerken, hoe ingewikkeld dat vaak ook is. Alle beslissingen die noodzakelijk zijn om het verhaal pakkend en de personages werkelijkheid te laten worden. 

Komende woensdag gaan Betsy Torenbos en ik verder. Dan wel weer aan de verrespreek. Maar vandaag hebben we grote stappen gezet. En er veel plezier aan beleefd.

Heel even en snel met ingehouden adem voor een selfie

Betsy Torenbos over Mijn liefde is een koorts bij RTV Drenthe

https://www.rtvdrenthe.nl/nieuws/168725/Midden-Drenthe-sluit-bewogen-cultureel-jaar-af-met-theaterstuk

        Nora Kretz, Rosa da Silva, Dennis Rudge

Shakespeare's Sonnet 147

Mijn liefde is als een koorts die blijft verlangen.

Naar wat de ziekte langer wiegt en draagt

En teert op wat het kwade wil ontvangen,

De twijfelzieke honger die behaagt.

Mijn rede, mijn Dokter, moet mij van liefde bevrijden,

Mijn liefde is als een koorts die blijft verlangen.

Naar wat de ziekte langer wiegt en draagt

En teert op wat het kwade wil ontvangen,

De twijfelzieke honger die behaagt.

Mijn rede, mijn Dokter, moet mij van liefde bevrijden,

Maar boos dat ik zijn pillen niet wil slikken,

Verlaat hij mij. In wanhoop moet ik lijden:

Begeerte is de dood, die de Dokter liet stikken.

De Rede kan niets meer voorkomen, ik kan niet genezen,

Ben woest, krankzinnig, mijn vrede wordt gebroken,

Mijn taal en gedachten konden van gekken wezen,

Zo lukraak van de waarheid, ijdel gesproken. 

Want ik heb je mooi gezworen en helder gedacht,

Die zwart als de hel is, en duister als de nacht. 

Nieuwe voorstelling van ROODPALEIS Mijn liefde is een koorts

 

Dennis Rudge, Nora Kretz, Rosa da Silva, Betsy Torenbos

foto: Sake Elzinga

De site voor Mijn liefde is een koorts is on line. Dit is de nieuwe voorstelling van ROODPALEIS, geïnspireerd op een sonnet van Shakespeare. Wanneer het een beetje meezit gaan we op 12 juni 2021 in première in de Stefanuskerk in Beilen. Alle info staat op de site zelf. https://mijnliefdeiseenkoorts.nl/

Wees welkom. 

Cinecrowd- funding actie voor Het leven is niet kort genoeg - een docu Joey Benistant over vriendschap, overdosis en konden we dit voorkomen?

  www.cinecrowd.com/het-leven-is-niet-kort-genoeg

Joey vertelt zelf waarom hij deze film wil maken.

De inspiratie voor deze film is mijn vriendschap met Matthijs die verleden jaar aan een overdosis is overleden. Matthijs was 17 toen hij mij vertelde dat hij niet ouder wilde worden dan 30. Hij was 27 toen hij stierf.

Samen met Matthijs heb ik talloze comedy-video's gemaakt. 13 jaar lang ben ik met hem bevriend geweest en zag hoe hij moest vechten tegen zijn zelfdestructieve impulsen, zijn verslaving aan alcohol en harddrugs. De verslaving en zijn problematiek van misbruik beïnvloedde onze relatie. Dat zie je aan de beelden, die een vriendschap tonen waarin twee jonge mensen elkaar in alles vertonen. De beelden wissel ik af met onze maffe comedy-video's, persoonlijke observaties en bespiegelingen. Langzaam maar zeker begin ik te beseffen wat er echt met hem aan de hand is. Maar ben ik wel een goede vriend voor hem geweest?

Het leven is niet kort genoeg is een persoonlijke documentaire die ik maak samen met vrienden die zich sterk betrokken voelen bij Matthijs.

Toen Joey bij ons kwam met zijn plan voor deze documentaire hebben Iekje Smit en ik als medewerkers bij Beeldlijn deze onderneming meteen omarmd. Ik onderschrijf dus graag deze oproep voor een financiële ondersteuning van de film. Wanneer je de links beneden volgt kom je vanzelf op de juiste pagina's. Elke tientje helpt. Maar meer is vanzelfsprekend welkom. 

Stichting Beeldlijn treedt op als producent. Beeldlijn is een ideeël en onafhankelijk filmhuis, gevestigd in Groningen. De stichting heeft een ANBI-status. Dat betekent dat jouw bijdrage ook aftrekbaar is van de belasting. 

Voor meer informatie over de documentaire volg de  link of www.stichtingbeeldlijn.nl.

 

 

Lichtpunt in deze onzekere tijd voor Beeldlijn

 

Mariët Meester met oude bewoner gevangenisdorp 

Barcelona, 11 november 2020.

 

De documentaire Het gevangenisdorp over Veenhuizen, die is geproduceerd door de in haar bestaan bedreigde Stichting Beeldlijn, is prominent aanwezig op een festival in Barcelona.

 

Een artikel in het Dagblad van de het Noorden, 11 november 2020.

Eric Nederkoorn

 

De film van Jaap de Ruig is een van de dertien Nederlandse producties die zijn geselecteerd door het filmfestival Muestra Internacional de Cine Etnográfico. De organisatoren zien Het gevangenisdorp als een voorbeeld voor audiovisuele producties over onderzoek naar erfgoed dat de leefomgeving bepaalt.

 

Schrijfster Mariët Meester, de partner van De Ruig en opgegroeid in Veenhuizen, spreekt in de film met (oud-)Veenhuizers over hun geschiedenis met de plaatselijke gevangenis. Gaandeweg geeft Het gevangenisdorp een beeld van de zeden en gewoonten in het dorp. De film wordt op het filmfestival in Barcelona vanavond om zes uur vertoond.

De Groningse Stichting Beeldlijn dreigt in de raadsvergadering van 18 november haar gemeentesubsidie kwijt te raken. Alleen een provinciale subsidie is onvoldoende om Beeldlijn overeind te houden, betoogde Beeldlijn-producent Jo Willems tijdens de inspraakronde. Daarmee zou niet alleen de cinematografische geschiedschrijving van Groningen en omgeving droogvallen, maar met Beeldlijn ook de vaste opdrachtgever voor vijftien noordelijke filmmakers verdwijnen. Die zitten, zo is de ervaring in de ons-kent-ons-wereld, te ver af van de randstedelijke geldschieters om een kans te maken op financiering van films die hier spelen. 

Zo dreigt straks de hele Groningse filmcultuur kind van de rekening te worden en verdampt hier ook werkgelegenheid. Beeldlijn regelde als spin het web in de afgelopen drie jaar drieënhalve ton van particuliere fondsen voor de financiering van zeven filmproducties waaraan nu wordt gewerkt door regisseurs, cameralieden en technici.