Fiebko stierf 13 februari van dit jaar. Ineke schreef: 'En zo was het, in al die jaren en kleurrijke levens samen. De zee houdt vast, laat los houdt vast... laat los. Jij liet los met de februaristorm en bent alleen op pad gegaan... Maar ik ken jouw spoor, volg je gauw. Lieve, mooie man, mijn rij- en reisgenoot, ik vind je terug op het strand van Dranggafjördur.'
Ik leerde Ineke kennen in 1989, in de tijd dat ik jazz en geïmproviseerde muziek programmeerde in de provincie Groningen. Het was via Dini Voogd (http://jowillems.blogspot.com/2015/01/ - een goede vriendin van Ineke en Fiebko) dat ik hoorde dat Tripscompagnie een eigen muziekpodium wilde oprichten in het dorpshuis Nooitgedacht. Het zou Trips Rythm moeten gaan heten. Ik reed er in mijn oranje Opel Kadet heen. Bij deze eerste ontmoeting vertelde Ineke, terwijl ze me een rondleiding gaf over de boerderij - dat een wens van haar van toen ze nog een meisje was, was uitgekomen: trouwen met een boer. Ook een andere wens was uitgekomen: haar eigen paard. Een prachtig, in mijn ogen ontzaglijk groot dier, waar ik het voor in mijn broek deed. Maar... ze wilde ook graag concerten in Nooitgedacht.
Mijn fanfare zat in die tijd wat om optredens verlegen. Dus stelde ik voor het podium op vrijdag 13 oktober 1989 feestelijk open te laten blazen door De Eendracht Ezinge. Met wijlen mijnheer Dijo op de bok. Ik heb helaas niet kunnen achterhalen van wie de beneden staande tekening is.
De burgemeester had hoogdravende woorden vooraf en na ons kwam een bluesband. Tot 1992 heb ik in Nooitgedacht jazz en geïmproviseerde muziek geprogrammeerd. Ik herinner me dat ik niet altijd de eenvoudigste muziek koos voor het dorp: Trio Distorzio, Leo van Oostrom met Dick van der Cappelen en John Engels. Wat hielp was dat het publiek bijna bij de musici op schoot moest zitten. En Ineke kon het wel hebben. Maar er waren ook van die hallelujaconcerten, zoals dat met Joop van Enkhuizen, Carlo de Wijs en Han Bennink. Trips Rythm bestaat nog altijd.
Ik ging ander werk doen, Ineke en ik zagen elkaar minder, maar hielden elkaar een beetje in het oog. Steeds wanneer we elkaar troffen was daar die vanzelfsprekendheid. Want Ineke was een open mens, nieuwsgierig, zat vol plannen en putte energie uit een opgewekte levensader. Ik wist dat Fiebko al een paar jaar ziek was. Maar toen ik deze week op Facebook bij Arnold Groen (toneelmeester van 't Kielzog) las, dat Ineke nog geen maand na haar grote liefde Fiebko is gestorven, was ik even uit het lood. Vandaag kwam de kaart. Vaarwel, zondagskinds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten