Symfonie voor de Veenkoloniën

Wie een keer blij wil worden van de Veenkoloniën moet de door Beeldlijn geproduceerde film Symfonie voor de veenkoloniën gaan kijken. De film ging afgelopen zondag in première in van Beresteyn in Veendam en is op 6 januari nog te zien op Podium TV.

Saskia Jeulink (regie), Jurriaan Berger (compositie), Lubertus Leutscher (muzikale directie), Arno Cupédo (camera en editing) en Menno Knevel (geluidsregie) zorgen samen met de orkestleden van het Veenkoloniaal Symfonie Orkest voor een spannende en indringende inkijk in het wordingsproces van een nieuw muziekstuk dat - geschreven door een buitenstaander - het eigen gebied als onderwerp en inspiratiebron heeft. 

Menno Knevel, Jurriaan Berger, Saskia Jeulink en Lubertus Leutscher na de première.

Foto: Helma Leutscher.

Symfonie voor de Veenkoloniën duurt een klein uur. Een spannend en aangenaam uur, waarin je het wordingsproces volgt van het verklanken van de Veenkoloniën in een symfonisch werk: het verleden, zijn mensen, zijn geluiden, het imago van het gebied. 

De film kent verschillende vertellagen. Daar is in de eerste plaats het vertrekpunt: de compositie zelf, te schrijven door iemand van buitenaf. Buitenaf niet alleen geografisch, maar ook muzikaal. De muzikale achtergrond van Berger is vooral de jazz. Dat impliceert experimenteerlust en improvisatie. 

foto: Helma Leutscher

Dan hebben we de vertellaag van de musici die zich geconfronteerd zien met een muzikaal idioom dat onbekend en dwars is. Ja, soms zelfs weerstand oproept. Een mooi voorbeeld is de neiging van de strijkers om toch klanken te produceren, juist daar waar alleen een ruisend geluid gevraagd is. 

foto: Helma Leutscher

Dan is er het verhaal van de dirigent - tevens grondlegger en spil van het Veenkoloniaal Symfonie Orkest - die het experiment aangaat en de muzikale brug vormt tussen componist en orkest. Hij is het die Berger op onmogelijkheden moet wijzen en het orkest scherp houden om de bedoelingen van de componist tot hun recht te laten komen.

foto via Dagblad van het Noorden

Als vierde zijn daar de veenkoloniën zelf met hun geschiedenis, hun bewoners en imago. De film kiest voor alle vier een eigen vertel- en beeldstijl. Een voorbeeld: de stukken over de geschiedenis beginnen met traag zwevende vogelvluchtbeelden van het land. De verschillende stijlen vloeien tegen het einde naadloos in elkaar over. Wanneer de film is afgelopen heb je een heerlijk bevredigend gevoel. Er was een inspirerend begin dat voor conflictstof zorgde. Je leeft mee met klanken en beelden en op het einde komt het allemaal goed. Alsof je een goed verhaal verteld is.