... then there is no hope.
Dat stond op p. 44. Op pagina 50 sprongen me de tranen in de ogen.
Hoogste tijd om mijn leeslogboek wat bij te werken.
Zo lang geleden dat ik niet precies meer weet wat ik onder ogen gehad heb.
Kaal, onthutsend, raak.
Meanderende bezwering van waanzin.
Zwerftocht door mensen en plaatsen.
Over verlies. Je voelt de pijn akelig dichtbij.
Klassieker.
Nostromo zelf komt er pas tegen pagina 200 aan te pas.
Een zit. Maar de moeite waard.
Vraag me af of tegenwoordig een uitgever zich daar nog aan zou wagen?
Met dank aan Vigoleis Thelen. Stond al jaren in de kast. Zonder Vigoleis had ik hem hoogstwaarschijnlijk nooit gelezen. Wist ook niet dat hij uit Suriname kwam.
Helaas, uiteindelijk toch te draderig.
Schitterend, sprankelend. Nabokov op zijn best.
Cadeautje van Gerard van een paar jaar geleden. Helemaal Gerard om te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten