De kantine van het voormalige politiebureau van Leeuwarden was vroeger een cellencomplex. Voor de kleine, maar o zo ontroerende voorstelling Dochters van Zahir diende deze kantine van Fier Fryslân tot speelvlak van het levensverhaal van negen met de dood bedreigde meisjes.
Vooral niet gaan acteren moet regisseur Frederique de Vries - derdejaars student docenttheater aan de NHL- gedacht hebben. Een gelukkige keuze. De setting van de besloten voorstelling was klein, direct, ontwapend en echt. Ondanks de traumatische ervaringen die de meisjes ondergaan hebben, sprak uit hun spel vooral een wil om door te gaan, voor je eigen leven te kiezen, je dromen na te jagen, hoe bescheiden die ook zijn: met mijn zusje leven, een mooi klein huis, een baan, mijn opleiding afmaken of hoofd-inspecteur bij de politie worden.
De voorstelling draaide om twee verhalen over eergerelateerd geweld. Twee zusjes wier moeder overleden is, worden ondergebracht bij een oom. Zij zijn het schuld dat hun moeder dood is - 'zo werkt dat in onze cultuur' - en worden behandeld als grof vuil. Het tweede verhaal is dat van een zestien jarig meisje dat wordt uitgehuwelijkt. Tot haar grote opluchting ziet ze dat ze haar neefje met wie ze moet trouwen aardig vindt. De twee vrijen met elkaar voor het trouwen, maar kunnen - door verraad - na de huwelijksnacht niet het met bloed bevlekte laken tonen. De jongen krijgt opdracht het meisje te doden. Het meisje vlucht.
De gebruikte theatrale middelen zijn miniem. Wanneer de meisjes een mannenrol spelen gaat er simpelweg een stukje zwarte tape onder de neus. Die stukjes tape zitten - voor iedereen zichtbaar - vastgeplakt op de ronding van de hier beneden afgebeelde rode zitting. Gewoon laten zien wie je bent en wat je doet in het stuk: het werkt heel eenvoudig en daardoor direct. Tranen stonden na drie kwartier in mijn ogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten