dinsdag 31 januari 2012

Je sens un deuxième coeur - foto's Sjoerd Kelderman

Tomoko Mukaiyama en Roswitha Bergmann




Je sens un deuxième coeur; voorbespreking NRC Handelsblad

Joep Stapel van NRC Handelsblad heeft afgelopen woensdag in het Grand Theatre de try out  bezocht van Je sens un deuxième coeur (muziek: Kajia Saariaho; teksten: Amin Malouf; regie: Pierre Audi; idee en zang: Roswitha Bergmann). De foto bij het artikel is van Sake Elzinga. Première komende zaterdag in de Toneelschuur in Haarlem. Een bijzondere co-productie van stichting Wolf en het Grand Theatre.






donderdag 26 januari 2012

Duel Majakovskij tegen Jesenin

Het is de dag van de gedichten. Daarom dit fragment.
Je hoeft er geen Russisch voor te spreken.
Kijk, luister en geniet.
Jesenin en Majakvoskij stonden bekend als grote lezers. Jesenin opent met een kort gedichtje, dan komt Majakovskij en krijgt de zaal op zijn handen. Jesenin fluit op zijn vingers en roept: Luistert, vrienden zonder smaak...




Allebei pleegden ze trouwens zelfmoord. Majakovskij dacht de communisten zijn kunst echt waardeerden. En Jesenin dronk zichzelf een ongeluk. Maar dat hij daarvoor zijn vrouw, de wondermooie actrice Zinaïda Raich ongelukkig moest slaan? 





woensdag 25 januari 2012

Mohammed - the musical


Door dat gedoe tussen Rice en Lloyd Webber - Jesus Christ Superstar - is me helemaal ontschoten wie het ook alweer bij Mohammed - the Musical is geworden. De muziek was van Lionel Bart (eigenlijk heette hij Begleiter, maar wie maakt zich daar nou druk om). In elk geval, wie het weet mag het zeggen.

Lionel Bart met John Lennon

zaterdag 21 januari 2012

Stichting Wolf: Je sens un deuxième coeur .

Je sens un deuxième coeur
co-productie Stichting Wolf en Grand Theatre

Stichting WOLF bedenkt en maakt eigenzinnige muziektheater-, en operavoorstellingen onder artistieke leiding van Roswitha Bergmann Op dit moment zijn Wolf en Grand Theatre bezig met alle voorbereidingen voor de eerste voorstelling van WOLF: Je Sens Un Deuxième Coeur.


Roswitha Bergmann en Pierre Audi

Pierre Audi en Roswitha Bergmann transformeren de kamermuziek van Kaajia Saariaho tot een ontroerende muziektheatervoorstelling.

Je sens un deuxième coeur is een muziekdrama over een vrouw, die heen en weer wordt geslingerd tussen de gevoelens voor haar minnaar en haar echtgenoot. De vrouw wordt vertolkt door sopraan Roswitha Bergmann.
De muziek van de Finse componiste Kaaija Saariaho is een voortdurend samenspel tussen dat wat moet en dat wat mag, en over grenzen graan.
Regisseur Pierre Audi transformeert de muziek en de teksten van de in Frankrijk levende en werkende Libanese dichter Amin Maalouf tot eigenzinnig en meeslepend muziekdrama.

De repetities zijn in Amsterdam begonnen in November 2011. De montage vindt dezer dagen plaats in het Grand Theatre Groningen, onze coproducent.
Op 25 januari hebben we een try out in het Grand Theatre Groningen.

Première Je Sens Un Deuxième Coeur: 4 februari 2012 in de Toneelschuur in Haarlem.
Kaaija Saariaho

De voorstelling is later dit jaar in Groningen te zien tijdens Noorderzon.

* regie: Pierre Audi * met: Roswitha Bergmann (sopraan),
* Tomoko Mukaiyama (piano), * Esther Apituley (altviool), * Eduard van Regteren Altena (cello) *composities Kaaija Saariaho: liederencyclus Quatre Instants voor piano en sopraan en het kamermuziekwerk Je sens un deuxième coeur voor altviool, cello en piano -* vormgeving: Jean Kalman, *gedichten: Amin Maalouf.
* Grand Theatre Groningen is verantwoordelijk voor techniek (Andre Pronk, Igor Shumlyanskiy), decorbouw (Douwe Ket), productie (Margriet van der Wal) en publiciteit (Marjan Moes).

Data - Je sens un deuxième coeur 2012 

4 februari 2012 (première) Toneelschuur Haarlem

24 februari 2012 Theater Heerlen Heerlen
24 maart 2012 Korzo Den Haag
augustus 2012 Noorderzon Groningen
november 2012 November Music 's-Hertogenbosch


donderdag 19 januari 2012

Klassiek concert Eendracht 29 januari 2012 te Feerwerd


De Eendracht - een eenmalige muziekvereniging - misschien wel de oudste, nog springlevendste van Nederland (sinds 1816) geeft op 29 januari 2012 vanaf 15.30 in de Kobuskerk van Feerwerd een klassiek concert. Voor fijnproevers en smulpapen. Helemaal voor niets, ook al is het niet niks. Overigens, het klassieke programma wordt gevariëerd door een intermezzo, waarin Blue Rondo à la Turque van Brubeck gespeeld wordt.





Nee, dat stuk heeft niets met de Turkse Mars van Mozart te maken. Brubeck heeft altijd spijt gehad van die toevoeging Rondo. Het 9/8 ritme doet eerder denken aan een Janitsarenprocessie.



Het concert staat onder leiding van Bert van der Haar. Ook al draagt hij op bijgenaamde foto een T-shirt met een nogal malle tekst.
Be carefull what you wish for.

Wie meer wil weten over De Eendracht, volge de link: http://mesdomaines.nu/eendracht/index1.html?video_start.html

Iedereen is van harte welkom. Boodschap voor vrienden en bekenden: ik heb in Rossini's La Gazza Ladra meer dan honderd maten rust. Tijd genoeg om te zwaaien dus.

woensdag 18 januari 2012

Leestafel

Un crime en Hollande (1931) van Georges Simenon is in zeker twee opzichten een opmerkelijk boek. Ten eerste: het verhaal over de wereldberoemde commissaris Jules Maigret speelt zich af in Delfzijl. Maar belangrijker is, Maigret is in dit verhaal een heel ander soort commissaris dan in latere verhalen. Hij is bruusk in zijn optreden en doet mij in de omgang met de mensen denken aan James Bigglesworth. In deel 17 van de beroemde Biggles-serie landt de onverschrokken Engelse piloot in de oerwouden van donker Afrika en roept: 'Ik ben vertegenwoordiger van het Verenigd Koninkrijk.' Pats - boem, alle pekbroeken liggen plat met hun neus op de grond. Maigret maakt zich op eenzelfde manier breed in Delfzijl. Iedereen heeft maar zijn pijp(en) te dansen.



De eerste twee hoofdstukken van het boek - ik ben nog niet verder gekomen - zitten vol met vooroordelen. Delfzijl is verbazingwekkend schoon en helemaal niet Hollands. 
          '...cette petite ville qui avait l'air d'un jouet planté pour rire au bord de la mer - dat kleine stadje dat op een speelgoed leek, daar neergelegd om eens te kunnen lachen aan de zee.' Dat ze die man in Delfzijl een standbeeld hebben gegeven?
          Ook andere noties moet Maigret bijstellen: die van een boerderij - blijkbaar kent hij alleen maar Franse strontboeren. Of van een koeienstal - even proper als het huis. 



George Simenon was een notoire rokkenjager. Hij had dezelfde ziekte als John F. Kennedy. Ook hem duurde een one night stand al gauw te lang. Hoe meer vluggertjes, des te beter. Alleen om zijn pijp te roken nam hij de tijd. In zijn latere romans heb ik nooit gelezen dat hij die trek op zijn Maigretpersonage heeft overgedragen. De man is koud aangekomen in Delfzijl of hij kan al niet uit onder de erotische aantrekkingskracht die de achttienjarige Beetje Liewens op hem uitoefent. Alleen al de zijden jurk die zij onder een rubberen voorschot draagt. Haar volle vormen krijgen in die jurk 'quelque chose d'extrement capiteux.' Maigret kent het meisje nauwelijks, maar bij het afscheid speelt hij al met de gedachte haar te zoenen. 
        De opmerkelijkste en eigenlijk vuile macho-opmerking van Maigret zit al meteen in hoofdstuk 2, La casquette du Baes - De pet van de baas. Maigret heeft het over Any van Elst (dat zal wel Annie moeten zijn). Hij vraagt of ze lelijk is. Na wat gemompel in het Nederlands krijgt hij in het Frans antwoord: 'pas jolie - niet mooi.'
        Maigret concludeert droog: 'Bon, donc elle est laide! OK, lelijk dus.'
        Een pagina verder komt Any het café in en Maigret vraagt of zij dat is. Inderdaad, een lelijk wijf met een te grote mond, scheve tanden, een platte boezem en grote voeten. Maar met de plompe zelfverzekerdheid van een 'suffragette!'

Verder valt in het begin op dat Simenons feitenkennis van het noorden en Delfzijl nogal krakkemikkig is. Hij heeft het over l'Amsterdiep - het Damsterdiep. Verder ligt er een eilandje vlak voor de kust van Delfzijl - Workum - waar alleen maar een vuurtoren op staat. Bestaat dat eiland wel - of heeft het bestaan? Simenon beweert dat het eiland bij hoog water vaak voor de helft in de zee verdwijnt. Wie het weet...

Maar ondanks - of misschien wel juist vanwege deze kanttekeningen lees ik Un crime en Hollande met veel plezier. 

maandag 16 januari 2012

Gewoon het einde van de wereld

Gewoon het einde van de wereld
Gezien op 14 januari 2012
In Zaal de Markten, Brussel

Just la fin du monde (1990; Gewoon het einde van de wereld) van Jean-Luc Lagarce is een klein, maar pijnlijk familiedrama, een somber stuk over het onvermogen van vier gezinsleden (in het origineel zijn het vijf personages; in de versie van regisseur Yves van den Boogaart valt de rol van de jongere zus Suzanne samen met die van Catherine, de vrouw van Antoine ) met elkaar in contact te komen. Het stuk kent nauwelijks dialogen en handeling. De inhoud is snel verteld. Louis, de oudste telg uit het gezin, keert na jaren afwezigheid terug naar de familie om hen (zijn moeder, zijn jongere broer Antoine en zijn jongere zus Suzanne) mee te delen dat hij niet lang meer te leven heeft.

Lucas Tavernier als Louis (foto: Jan Bouwman)

Lagarce heeft Louis’ openingsmonoloog in een stijl geschreven, die de toon zet voor het verdere verloop van het stuk. Alle vier de personages breken hun woordenstroom, hun verhalen voortdurend af. Al bij het begin herbeginnen ze aan hun zinnen, want ze zijn bang. Bang dat de anderen niet begrijpen wat ze willen zeggen. Ze zouden in verlegenheid raken, zouden de anderen hen misverstaan. Maar vooral zijn ze er bang voor dat de anderen een ongunstige uitleg aan het gezegde kunnen geven.

Sandrita van Kemseke als Suzanne (foto: Jan Bouwman)

Die vrees is niet ongegrond. Niemand in het stuk is in staat tot werkelijk contact met de ander. Niemand komt los van zijn eigen invulling van wat er zich nu afspeelt, van wat er vroeger allemaal gebeurd is dan wel niet heeft kunnen gebeuren en daardoor voor immer verloren is gegaan. Gewoon het einde van de wereld bereikt zijn apotheose, wanneer Antoine over iets verschrikkelijk onbenulligs totaal vastloopt. Hij biedt Louis aan hem naar het station te rijden, omdat dat toch op zijn weg naar huis ligt. Antoine heeft meteen al door dat de anderen hem ervan verdenken Louis uit het huis, weer uit hun leven te willen hebben. Bij het geringste tegensputteren van Suzanne en de moeder (Fran Lomme) begint hij zich te verdedigen en maakt alles alleen maar erger met als resultaat dat de anderen bijna niet anders meer kunnen denken, dan dat hij werkelijk de bruut is voor wie ze hem houden en dat hij zijn geste alleen maar gedaan heeft om voorgoed van Louis af te zijn. Het is allemaal in- en intriest. De troost die Suzanne hem wil schenken komt te laat. Misschien wel jaren te laat.

Kurt Monten als Antoine (foto: Jan Bouwman)

Van den Boogaart heeft het stuk sober gehouden. De set is een cat walk van niet meer dan drie zwarte stroken balletvloer breed. Aan weerszijden staan tribunes van drie hoog, op de ene kopse kant een fauteuil, waarin gedurende de hele voorstelling de moeder zit, daarnaast een koelkast met daar bovenop een magnetron. Aan de andere kopse kant een bed met doorwoelde lakens en een klein tafeltje, met daarop een bureaulamp. Het stuk begint met een Caravaggio-achtige uitlichting van de personages. Maar vanaf het moment dat Louis zijn mond opent zitten spelers en publiek gevangen in het eendere, felwitte licht. Zo ben je als publiek direct toeschouwer van – ja, zelfs deelnemer aan dit pijnlijke familiedrama. Je ziet de tranen letterlijk van Suzannes wangen biggelen en op de vloer spatten. 


Je ziet de tranen letterlijk van Suzannes wangen biggelen
en op de vloer spatten.
(foto: Jan Bouwman)


De spelers leveren een geweldige acteerprestatie. Kurt Monten stak er deze laatste voorstelling bovenuit door de geloofwaardige Antoine die hij neerzette. Monten bouwde een prachtige spanningsboog op in de monologen en bewoog zich overtuigend door de gevoelens van twijfels, woede, frustraties en miskende goede bedoelingen. Zijn wanhoop was in de zaal voelbaar.

Met deze uitvoering van Gewoon het einde van wereld heeft het theatercollectie RoofTop een boeiende theaterbelevenis gecreëerd. Minpunt is misschien dat er meer aandacht voor de humor in het stuk had mogen zijn. De goede vertaling van Theodoor Rypma leent zich  alleszins voor een luchtigere aanpak.

RoofTop

maandag 9 januari 2012

Er was eens een sirkus dat heette Ana


En de hoofdact van dat anasirkus was BANAAL.
Wie traden er allemaal op met banaal kabaal?


Kijken in het verleden kan troostrijk zijn.



Zonder ook maar één ouderwetse cent ondersteuning van de overheid!
Randgroepjongeren waren we voordat het gesubsidiëerd werd.
Er is altijd hoop. Al is die vaak BANAAL!
Want ieder die de onderlip over zijn voorhoofd kon trekken, mocht optreden.



Ik dus ook!


Stempels met de hand gezet door Oom Piet




zondag 8 januari 2012

In het Dagblad van het Noorden stond gisteren (7 januari 2011) een klein artikel (zie beneden) over de Internationale van Hoogezand-Sappermeer, een satirisch loflied van Driek van Wissen (Groningen, 1943 - Istanbul 2010) en Wouter de Koning (leeft gelukkig nog).



De provincie Groningen bestond in 1994 400 jaar - althans in 1594 is de Reductie van Groningen getekend, waarmee Nederland (de toenmalige Republiek der Zeven Provinciën) geografische gezien bijna compleet werd. Tegelijk was in 1994 een grootscheepse gemeentelijke herindeling voltooid. Groningen bestond uit 25 gemeentes. De provincie heeft om dit historische feit te memoreren aan  Driek van Wissen en Wouter de Koning opdracht gegeven om voor elke gemeente een nieuw gemeentelied te schrijven. Elk lied moest uit 400 woorden en 400 noten bestaan. Deze liederen zijn uitgegeven in de door Maarten Voorzanger geïllustreerde bundel Opus 400 (die in een antiquariaat zo rond de € 70 doet).



Louis van Kelckhoven geeft in zijn artikel Nieuw leven voor omstreden Internationale niet precies het genante weer van het kort geding dat de toenmalige directie van Nieuw Woelwijk tegen het projectbureau Reductie van Groningen aanspande.




Dat de directie de betiteling 'psysich zieken' stigmatiserend vond, daar konden wij - de uitvoerders van dat schone project - nog inkomen. Dat je echter een gerechtelijk verbod eiste, vonden we bespottelijk. Maar eigenlijk waren we er ook wel mee in onze nopjes. Het leverde ons landelijk publiciteit op. De advocaat van Woelwijk (mevrouw de Bok - tegenstandster van onze advocaat mijnheer Kip; kan het bonter?) deed tijdens de zitting nog een schepje bovenop de malle vertoning door Driek te verwijten dat hij ook de grievende term 'verstandelijk gehandicapten' bezigde. Mijnheer Kip presenteerde meteen daarop een briefhoofd van Woelwijk met een fraai prijkend zorginstelling voor verstandelijk gehandicapten onder het logo. Kortom, de rechter hoefde niet echt lang na te denken over zijn oordeel.

Overigens leidden de liederen van Wouter en Driek tot meer commotie. In Ten Boer (Koopt elders niet wat Ten Boer u biedt) wilde men niets van het lied weten vanwege het oneigenlijk gebruik van de naam van god en in Klein Ulsda weigerde het door Geert Oude Weernink benaderde koor het lied ten gehore te brengen, omdat men vond dat een verwerpelijke zorginstelling als het bordeel in Klein Ulsda niet in een gemeentelied thuishoorde.

zaterdag 7 januari 2012

Simonis en Eijck

Bij Cicero las ik vroeger op Rolduc als gymnasiastje over de kardinale deugden wijsheid, gematigdheid, gerechtigheid en sterkte. Het Christendom verving deze heidense deugden door geloof, hoop en liefde. Mgr. Ghijsen sloeg de plank volledig mis, toen hem gevraagd werd, welke van de christelijke deugden geloof, hoop en liefde bij Paulus op de eerste plaats kwam. Ghijsen trapte in de val en antwoordde subiet: geloof.
Ghijsen had moeten weten dat zelfs bij de droogneukerromein uit Tarsos liefde op de eerste plaats kwam.

Zeven jaar heb ik op Rolduc gezeten, geen enkele keer ben ik door een priesterdocent misbruikt of lichaamlijk onheus benaderd. Toch schiet me bij het zien van die twee hier afgedrukte hoofden geen enkele deugd in de kop, alleen maar

 

kardinale fouten

donderdag 5 januari 2012

Wereldvrouw in Dorpscafé - In memoriam Ina van der Kooi


Voor wie The saddest place. Jazzcafé De Spieghel 1779-1994 vanRemco in 't Hof en Rob Zijlstra niet heeft volgt hier het volledige interview.













Aankondiging van gewoon het einde van de wereld



Het gaat dan toch gebeuren: Gewoon het einde van de wereld. Niet in Nederland - want daar gebeurt volgens Heine alles pas vijftig jaar later - maar in Brussel. Waarom is dat Gewoon het einde van de wereld hier het vermelden waard? Omdat Jean Luc Lagarce een van de meest gespeelde theaterschrijvers in het Franse taalgebied is? Vanzelfsprekend, ja! Maar ook omdat er nu een stuk gespeeld wordt, dat vertaald is door Theodoor Rypma - afkomstig uit Greonterp - Blauwhuis. Rypma - die in Groningen Frans studeerde - is begin jaren negentig verhuisd naar Luik, daarna naar Brussel. Een Vlaamse Fries dus? Of een Friese Vlaming?

Veel gedachten over tal van toevalligheden bespringen me ineens. Het zal wel de ouderdom zijn. Maar wie Nader tot U van Gerard Reve gelezen heeft, zal zich beslist het schitterende gedicht Graf te Blauwhuis herinneren. Voor wie van toevallen houdt: de datum (8 februari 1945) waarop de razzia plaatsvond waar hier sprake van is, is interessant. Op de dag dus van de razzia dat de jongen met het 'bedrukt en stil gezicht. Een kind nog.' - overigens ook een Rypma, Gerrit genaamd - niet meer ontkwam, keerden Fie Werkman samen met haar man Siep van den Berg Zee terug uit Groningen, waar Fie haar vader Hendrik voor het laatst levend gezien heeft. Een paar dagen later werd Hendrik Nicolaas Werkman gearresteer. Op 10 april 1945 volgde de executie in de bossen bij Bakkeveen. 

Theodoor Rypma herinnert zich dat toen hij nog een schoolgaande jongen was, de kinderen van Greonterp nogal ontzag hadden voor Reve's huis - Huize Het Gras - in Greonterp. Want in dat huis stond een doodskist (lees ook Een Circusjongen). 



Gewoon het einde van de wereld is de eerste vertaling van de hand Theodoor Rypma. 6 januari 2012 gaat het stuk in première in Zaal De Markten in Brussel en speelt daarna nog vier keer. Laatste voorstelling 14 januari.Yves van de Boogaart tekende voor de regie. Ik ga de voorstelling op 13 januari zien. 

dinsdag 3 januari 2012

Ina van der Kooi overleden

Vanochtend, 3 januari 2012, is Ina van der Kooi overleden. Meer dan tien jaar baatte Ina Jazzcafé De Spieghel uit. Ze was een heerlijk eigengerijde vrouw die een enorme bijdrage eraan geleverd heeft dat De Spieghel kon uitgroeien tot de legendarische muziektempel die tot ver over de grenzen van Groningen bekendheid verwierf. Bijzonder is ook dat Ina ervoor zorgde dat dit café - dat toch midden in het soms moelijke uitgaanscentrum van Groningen ligt en daarbij geen sluitingstijd kende - altijd een veilig onderkomen voor iedereen bood, ook voor vrouwen alleen. Nadat ze ziek werd (MS) heeft ze de zaak overgedaan Hans Vos. De laatste jaren is Ina ondanks haar MS een steeds hartelijker en warmere persoonlijkheid geworden. Zonder daarbij ook maar iets van haar aloude koppigheid in te boeten. Ze bleef roken tot het allerlaatst - ondanks de geconstateerde longkanker. Ina was werkelijk een markante persoonlijkheid en eigenlijk eenvoudig om lief te hebben. We wensen haar familie en naaste vrienden sterkte toe in de komende tijd. Hier is nog een foto genomen tijdens de Zomerjazzfietstour van afgelopen jaar. Samen met mijn liefje voor de schuur van Hilja en Hans (sinds jaar en dag concertlocatie van de ZJFT).  Ina nog net niet rokend.

Molly en Milly - nagekomen foto's van Miranda Drenth


Molly en Milly, een monoloog interieur voor Cox Habbema (foto links), heb ik voor ROODPALEIS geschreven (Axisfestival Assenvan 2011). Concept, regie en choreografie waren van Betsy Torenbos (foto midden achter), zang door Jojanneke Vanderveen (foto rechts), de muziek van Louis Andriessen, Jacob ter Veldhuis en Gerard Ammerlaan. Miranda Drenth stuurde onlangs deze foto's op. Vandaar dat ik er hier nog even aan refereer.



    (Mi) Hij doet alles voor me.
Nog steeds, zegt Milly.
(Mo) Heb je er nooit spijt van gehad,
vroeg ik haar?

(Mi) Ja, hij was altijd aan het werk.

(Mo) Ik wijs naar Stef,
daar in die luie stoel.
Hij straalde als een kerstboom.
Veertig jaar getrouwd,
Vijf kinderen.

(Mi) We waren toch op zoek naar liefde.
Wat is daar fout aan? 

(Mo) Maar onze dromen,
zei ik
van reizen,
de hele wereld aan onze voeten?

(Mi) Maar ik had Stef aan mijn voeten,
zegt Milly.

De perfecte pantoffel.


Het was hààr droom… de wereld afreizen.., naar het theater, acteren, interessante mensen  die wat te melden hebben, vrijheid - sterren …en de raarste pantoffels… 
                                                           aan je voeten…





maandag 2 januari 2012

Museum De Graanrepubliek stopt

Om het nieuwe jaar maar meteen goed te beginnen: het volgende artikel las ik op de middageditie van de GIC - Groninger Internet Courant. Een verstandig besluit van het bestuur lijkt me, maar ik hoop niet dat het toon zet voor de nabije toekomst voor de kunst en cultuur in de regio Oost Groningen (en daar buiten, vanzelfsprekend.

Museum in Oost-Groningen opgeheven: “Er wordt geen kunst meer verkocht’’


Het museum De Graanschuur in Bad Nieuweschans stopt per 1 januari 2012 omdat er geen vraag meer is naar kunst.

Het bestuur van de Stichting Kunst & Cultuur De Graanrepubliek heeft de deelnemende kunstenaars en vrijwilligers geïnformeerd over de stand van zaken met betrekking tot het gelijknamige Kunstencentrum en Museum.

Bestuursvoorzitter Trijnie Vos gaf een korte terugblik op de historie van de Graanrepubliek, de penningmeester René Albrecht gaf een toelichting op de begroting. Het vooruitzicht is somber te noemen. Het zijn economisch zware tijden voor de kunst- en cultuursector – en niet alleen voor deze sector.

Op dit moment kan de Stichting nog aan haar verplichtingen voldoen, maar de begrotingen voor 2012 en zeker 2013 vertonen fikse tekorten. De oorspronkelijke begroting ging uit van een verdienmodel. ‘De realiteit is dat we vandaag moeten vaststellen dat er nauwelijks nog kunst verkocht wordt. De verwachting is dan ook dat de Graanrepubliek niet in staar is aan haar toekomstige verplichtingen te voldoen. Om dit te voorkomen heeft het bestuur moeten besluiten alle activiteiten met ingang van 1 januari 2012 te staken.

Op vrijdag 30 december 2011 was de laatste openingsdag van het Museum & Kunstencentrum De Graanrepubliek.

Het bestuur van de Stichting Kunst & Cultuur De Graanrepubliek en de beide initiafnemers Hans Nipshagen en Anthon Meijssen, danken de donateurs voor hun financiële en morele bijdragen, zij danken de vrijwilligers voor hun niet-aflatende inzet, de uitbaters van De Oude Remise voor hun gastvrijheid en hulp bij de pr en zijn danken de deelnemers voor het mede tot stand brengen van een mooi initiatief.