woensdag 16 juli 2014

Pauline Brisy hartveroverend in Premiers Pas (Grégory Lecocq)



Zappend op de bank, gisteravond, TV5. Een meisje op haar kamer, gedempt licht, het lijkt of haar wangen gloeien. Het beeld is diffuus. Ik blijf hangen. Het meisje valt in slaap, een blonde jongen, zelfde leeftijd als het meisje, ik schat, vijftien, wekt haar door aan haar oor te kriebelen. 
'Waar bleef je?' 'Mijn ouders maakten stennis.' 'De koplamp is stuk.' 
Af en toe is een licht gekreun hoorbaar. Een katje? Een kind? Katje. Ik zie een kartonnen doos op het tafeltje staan. 
Beneden in de woonkamer zit vader met de rug naar de deur, surfend. 
Meisje: 'Ik ga naar Mathilde.' Vader kijkt niet op of om. 'Maak geen lawaai wanneer je te laat thuis komt.' 'Doe ik niet.' Steelse onzekere blik, dan grist ze sleutels van een plank. 
Ouders hebben geen flauw benul wat hun kinderen doen: in nog geen vijftien seconden verteld.
In de auto, shot van achter de jongen en het meisje. Het meisje heeft de kartonnen doos op schoot. Nog altijd die geluiden, die steeds meer op baby wijzen. Auto start en slaat af. 
'Je zei je kunt autorijden.' 'Niet in dit soort.' Geschommel, het ding rijdt. Verblindende tegemoet razende koplampen, luid getoeter. 'Wat is er?' 'Je rijdt zonder licht!'
Onderweg kan ik ergens Marcinelle lezen. Wallonië dus. Kon ook moeilijk anders. 
Een groot gebouw. Ze moet het nu doen, maar ze twijfelt. Ze stapt uit, loopt naar een ingang en keert terug, met de doos. 
'Je zou het doen. Ons plan!' 'Sorry, ik kan het niet! We brengen hem naar het ziekenhuis.' 'Dat kan niet, dan verraden we ons.'
Onderweg. Ruzie. 'Gooi hem het raam uit.' 'Stop de auto. Stop de auto.'
De volgende sequentie steelt mijn hart. Het meisje stapt uit, neemt de baby uit de doos en loopt langs de brede baan. Een bus komt, ze stapt in en wil twee kaartjes kopen. 'Voor hem is het gratis', hoor je de onzichtbare chauffeur zeggen. 
Het einde van de film is open. 



Ik kijk in de gids: Premiers pas (2012), van Grégory Lecocq, court métrage (korte film), op de kop af 18 minuten. Met een onweerstaanbare Pauline Brisy (Libin, Libramont, 1995) en Arthur Buyssens.  


In sommige recensies staat dat Premiers Pas in de eerste twee minuten iets geforceerd aandoet. Die heb ik  gemist. Ik was meteen verkocht. Zie uit naar volgende films met de in Bertrix (Belgisch Luxemburg) afgestudeerd Brisy. In october 2014 komt Le Grimoire d'Arkandias (Alexandre Castagnetti en Julien Simonet) uit. 


Za[

zaterdag 5 juli 2014

Festival der Aa

De Jongens met Nergens

Of je het nou per se het Oerol van Drenthe moet noemen, ik weet het nog zo net niet. Wat ik wel weet, is dat ik weer een schitterende middag had in het stroomdal van de Aa, met twee heerlijke voorstellingen: De Vuurtoren wacht van het Houten Huis en Nergens van de Jongens. De voorstelling van het Houten Huis creërt een sfeer van een geoorloofd kinderlijke melancholie van het missen van iemand. Dan is het logisch dat een tong aan ijzer vastvriest en sjaals bijna vanuit het hart gebreid worden. De Jongens exploiteert  vakkundig de grenzen van onbekommerde onderbuiklol, met romantiek, spaghettigeweld en al wat daar bij hoort. Beide voorstellingen hebben veel gemeen. Gemaakt vanuit een centraal idee, sterk in elkaar gezet, tekst is bijzaak, het script bestaat voornamelijk uit beweging. Beide producties verslappen geen moment in hun visie van hoe een verhaal/idee verteld moet worden, het vakmanschap en vooral ook het aanstekelijke plezier waarmee dat gebeurt. Tel daarbij dat het festival een buitengewoon verwelkomende atmosfeer ademt, de aankleding van het festivalterrein met het jaar mooier wordt en dat je ook nog eens veel oude vrienden en bekenden ontmoet: wie maakt er zich dan nog druk over dat Nederland niet overdekt is?
Guus Boswijk en Jan Joost Alberts (?)


Zo zie je elkaar weer.